Поклик – маънавий-эстетик категория сифатида энг муҳим маънавий-ахлоқий талаблардан бири бўлиб, самимийлик, садоқат, ишонч ва табиийликни ўз ичига олган. Инсон қалбининг поклиги унинг садоқати, ишончи, табиийлиги, самимийлигида билинади.

Пок – а) ифлосликдан холи; тоза (пок жой, пок кийим); б) (кўчма) ҳалол, тўғри (пок инсон). Нопок – а) тоза, озода эмас, ифлос (нопок кийим); б) ҳеч нарсадан ҳазар қилмайдиган, қабиҳ, ярамас (нопок одам); в) ёмон, жирканч (нопок иш). Поклик инсон маънавиятини шакллантиришда муҳим ўрин тутади. Чунки поклик мазмунида оқиллик ва эътиқодлилик, шармҳаё ва ор-номус, зийраклик ва фаросатлилик, ўз ёрига муҳаббатли бўлиш, ҳалоллик, меҳрибонлик каби ижобий хислатлар мужассамлашган. Поклик – улуғлик. Поклик турмушда, меҳнатда ва кишилар билан ўзаро муносабатда намоён бўлиб, у зеҳн ва идрок тиниқлигидир. Маънавий поклик – ахлоқ зиёсидир. Унда руҳ шаффофлиги, сезги туйғулари юксак. Маънавий поклик инсонни айб ва камчиликлардан тозалайди, руҳан ҳаётга рағбатлантиради. Инсоннинг пок, озода бўлиши, озодаликни сақлаши ва унга ҳамиша амал қилиши соғлом турмушнинг асосий омилидир. Пок одам уст-боши, юз-қўллари, уй-жойларини тоза тутади, фарзандларини ҳам шунга ўргатади. Киши ҳаётида ахлоқий поклик биринчи даражали вазифадир. Ахлоқий поклик таъма ва молпарастликка мутлақо зид. Ишларнинг поки – чиройли ва ҳалол бажарилганида, эътиқодларнинг поки – қатъийликда, таомларнинг поки – ҳалолликда. Демак, пок нарса фақат покликни келтиради. Пок инсон ширин гапиради, фақат эзгу ишларни бажаради. Алишер Навоий маърифатга эришган ҳар бир киши ахлоқ жиҳатдан пок, кўнгли оқ, лафзи ҳалол бўлиши шартдир, деб таъкидлаган. У Фарҳодни шундай таърифлайди: «Демакки, кўнгли поку ҳам сўзи пок, Тили поку, ўзи пок». Инсон ўз феълини яхшилаши, хулқини поклаши, қалбини мусаффо қила олиши унинг ўзига, интилишига боғлиқ. Агар бунга амал қилмаса, ёмон ишларга ўрганиб, разолат ботқоғига ботиши мумкин. Поклик виждонлилик кўринишларидан бўлиб, унинг зидди ёлғончилик, ўғрилик, хоинлик ва мунофиқликдир. Поклик – инсоннинг маънавий гўзаллигини белгилайдиган мезон. Инсоннинг поклиги, аввало, виждони поклиги билан белгиланади. Пок виждонли инсон инсоф ва фаҳм-фаросат каби маънавий фазилатларга эга бўлади. Инсоннинг бошқалар ҳақ-ҳуқуқини ҳурмат қилиши, аҳдига вафодор бўлиши, садоқатли, шарм-ҳаёли ва ор-номусли бўлиши, уятли ишларга дуч келганда хижолат тортиши, жамиятда қабул қилинган турмуш тарзи маданиятига риоя қилиши, ҳар бир иш учун масъулиятни ҳис қилиши – булар унинг пок ва беғубор инсон эканини кўрсатади. Пок инсон ҳар доим яхшиликка, яхшилик қилишга интилади, бошқалар билан самимий, илтифотли муомалада бўлади. Поклик ҳар бир давр, ҳар бир замоннинг талаби бўлган.

Покланиш – тозаланиш, руҳий ҳаловат топиш демакдир. Покланиш категорияси жисмоний ва маънавий (руҳий), ички (ботиний) ва ташқи (зохирий) каби ўзак тушунчаларга негиз бўлиб келади.