Мурувват – инсонпарварлик, бирор кишига қилинган холисона инсоний ёрдам, яхшилик, саховат, лутф. Мурувват саховат билан уйғун сифат, инсоний фазилат бўлиб, халқимизга хос маънавий хусусият, миллий қадриятдир. Мурувватли – мурувват кўрсатувчи, яхшилик қилувчи, саховатпеша киши. Мурувват саховатли, меҳр-муҳаббатли, оқибатли инсонларнинг нафақат ўз ташвиши билан, балки ўзгалар ташвиши билан ҳам яшашида, уларнинг кимгадир моддий ва маънавий кўмаклашиши, хайру эҳсон қилиш, кўнглини кўтариш сингари инсоний хатти-ҳаракатларида намоён бўлади. Бундай инсонлар кам таъминланган, боқувчисини йўқотган муҳтожларга, ногиронларга, етимларга моддий ёрдам бериш билан бирга, бу каби эзгу амалларни бажаришни ўз инсоний бурчи, деб билади. Меҳр-мурувват, саховат кўрсатувчи инсонлар ҳамиша эл ўртасида ҳурмат-эътиборга сазовор бўлиб, халқимизнинг дуосини олиб келган. Алишер Навоий бир шеърида мурувват ҳақида қуйидагича ёзади: «Мурувват – барча бермакдур, емак йўқ, // Футувват – барча қилмоқдур, демак йўқ». Шоир наздида мурувват одамгарчилик юзасидан қилинган яхшилик, саховат, ҳимматдир, ўзида бор нарсаларни муҳтожларга бериш, емай едириш, киймай кийдириш мурувват саналади. Футувват эса барчага яхшилик кўрсатиш, аммо эвазига ҳеч нарса талаб, таъма қилмасликдир. Шарқ донишмандлари ҳикматларида ифодаланишича, тўрт нарса кишининг мурувватидан саналади: тилининг ростгўйлиги, биродарларининг хато-камчиликларини кечириши, аҳли замонининг таниқли кишиларига саховат қилиши, таниш ва қўшниларга озор беришдан тийилиши (Ҳасан Басрий); Кимнинг ҳимматию муруввати қанчалик кўп бўлса, шунга яраша одамлар унинг қайғусига шерик бўлади, ҳамдардлик билдиради (Абулқосим Замаҳшарий).

Юртимизда истиқлолнинг илк йилларидан халқимизнинг азалий анъана ва қадриятларига асосланадиган, кўпчилик манфаатлари инобатга олинадиган эзгу тадбир – ҳар йилни муайян ном билан аташ анъанага айланган. Чунончи, 2004 йилнинг «Меҳр-мурувват йили» деб эълон қилиниши юртимизда бундай умуминсоний қадриятлар ҳамиша устувор бўлиб қолишини яна бир бор тасдиқлайди. Меҳр ва мурувват бирикмаси таркибидаги «Мурувват» сўзи сахийлик, одамгарчилик ва саховат маъноларини билдиради. Аслида, бу маънолар ўзаро жуда яқин ва муштарак. Масалан, инсонда саҳийлик бўлмаса, одамгарчилик, саховат ҳам бўлмайди. Фақат мард инсонгина ожиз ва муҳтожларга ёрдам бериши, пешона тери билан топган бойлигини бошқалар билан баҳам кўриши мумкин. Бинобарин, мурувват – инсондаги энг яхши фазилатлар ифодаси, жўмардлик белгиси. Таъкидлаш лозимки, мурувват турли шаклларда намоён бўлади. Масалан, ғариб ва ожиз кимсанинг кўнглини кўтариш ҳам мурувват белгиси. Етим-есирлар, кекса ва ногиронларнинг бошини силаш, топган бойлигидан бир қисмини ногиронларга улашиш – бу ҳам мурувват Демак, мурувват моддий ёрдамдангина иборат эмас. Аслида мардлик ва олижанобликнинг ҳар қандай кўриниши – мурувватдир. Билмасдан нотўғри иш қилган одамни кечириш, ёшларнинг хато-камчилигини билиб-билмасликка олиш, аммо мавриди келганда, буни нозик ишоралар билан тушунтириб қўйиш – бу ҳам мурувватнинг бир кўринишидир.