Миллий қаҳрамон – муайян миллатга, халққа мансуб бўлган шахснинг ўша миллат манфаатлари учун фидойилик намуналарини кўрсатиши маъносини англатади. Агар «қаҳрамон», «қаҳрамонлик» тушунчалари мардлик, довюраклик билан бирор юмушни бажариб, ҳамма одамлар ҳам қила олмайдиган ишни уддасидан чиқа олиш, бошқаларга нисбатан алоҳида иқтидор ва имкониятларни намоён эта билиш бўлса, миллий қаҳрамон сўзи миллат манфаати учун амалга оширилган улкан иш маъносини ифодалайди. Демак, миллий қаҳрамон тушунчаси бу бир миллатга мансуб бўлган ҳолда ана шу миллатнинг ободлиги, ҳурлиги, равнақи, шон-шуҳрати, фаровонлиги ва истиқболи йўлида алоҳида ва фавқулодда катта хизматлар кўрсатган, ҳатто ўз халқи учун жонини фидо қила олган шахсларга нисбатан қўлланадиган иборадир. Тарихий жиҳатдан олиб қаралса, кўпгина халқларнинг ўтмишида ўз юрти учун фидойилик намуналарини кўрсатган кўплаб сиймолар учрайди. Хусусан, мамлакатни, халқни ташқи тажовузлардан сақлаган дов юрак лашкарбоши, жасур жангчилар, буюк илмий кашфиётлари ёки беқиёс бадиий санъат, адабиёт намуналарини яратиб, ўзи мансуб бўлган халқ ё мамлакат шуҳратини оламга ёйган, унинг сиёсий, иқтисодий ва маънавий-маданий салоҳиятининг мустаҳкамланишига ва ривожига жуда муҳим ҳисса қўшган улуғ саркардалар, алломалар, адибу санъаткорлар бор. Улар ҳам ўз юрти, халқи ва инсоният тараққиётига алоҳида хизмат кўрсатган фидойилар, қаҳрамонлардир. Бироқ буларнинг аксарияти тарихга халқ қаҳрамонлари, буюк олимлар, улуғ ёзувчи, шоир, санъаткорлар сифатида кирган сиймолардир. Миллий қаҳрамонлик эса халқлар, миллатлар тарихида камдан-кам учрайдиган фавқулодда ноёб маънавий ҳодиса бўлиб, бунда таърифланадиган нисбатлар ниҳоятда катта масъулият ва ҳар томонлама идрок этилган муносабатни тақозо этади. Халқлар, уруғ ва элатлар ҳали этник бирлик даражасига кўтарилмаган паллада, уларнинг ҳарбий, иқтисодий ва маънавий-маданий имкониятлари етарли даражада шаклланмаган ёки ривож топмаган бир пайтда халқни бирлаштириб, маълум ғоя ва олий мақсадлар йўлида жипслаштириб, ҳар томонлама салоҳият, қудрат касб этишга сафарбар эта оладиган етакчи шахс – миллий қаҳрамондир. Масалан, улкан ҳудудларни бирлаштириб, буюк давлат қурган ва унинг моддий ва маданий қудратини беқиёс даражада кучайтирган Александр Македонский, Франция бирлиги ва равнақи, шону шавкати учун буюк хизмат қилган Наполеон Бонапарт, Шарль де Голь, русларда Россия мисолида худди шундай ишларни амалга оширган Петр биринчи ёки рус миллий адабий тили ва бадиий тафаккури ривожига улкан ҳисса қўшган А.С. Пушкинни ўз халқининг миллий қаҳрамони деб англаш анъанага айланган. Ҳиндистон озодлиги ва бирлиги учун умрини фидо этган Маҳатма Ганди, ҳинд халқи ўртасида миллий қаҳрамон ҳисобланади.

Ўзбек миллати тарихида уч буюк шахс миллий қаҳрамон сифатида халқимизнинг якдил эътирофига сазовор бўлган. Булар ягона ва буюк давлат барпо этган улуғ аждодимиз Соҳибқирон Амир Темур ҳазратлари, миллий адабий тилимиз ва юксак миллий бадиий тафаккур асосчиси ҳазрат Алишер Навоий ҳамда мустамлака асоратида қарийб 130 йил яшаб келган ўзбек халқининг миллий мустақиллигини эълон қилиб, уни йиллар оша ижтимоий-сиёсий, моддий ва маънавий тараққиёт сари олға бошлаган улкан давлат арбоби Ислом Каримовдир. Айнан И.Каримов Амир Темурдан сўнг объектив ва субъектив сабабларга кўра парчаланиб кетган миллий давлатчилик асосларини тиклади ва тарихан янги, мустаҳкам сиёсий, ҳуқуқий, моддий ва маънавий негизга қурилган Ўзбекистон Республикасини барпо этди. Давлатимиз мустақиллигига тажовуз қилган қора кучларни бартараф этишда, рўй бериши мумкин бўлган турли хатарларнинг олдини олиш, мамлакат ва миллат бирлигини сақлаш йўлида қатъий ирода ва собитлик кўрсатди. Халқнинг миллат сифатида ўзлигини англаши, миллий-маънавий қадриятларини тиклаши, умумжаҳон ҳамжамиятида ўз ўрнини топиши ва «ўзбек модели» деган ҳам миллий, ҳам умуминсоний ижтимоий-иқтисодий тараққиёт моделини ишлаб чиқиш, уни изчил амалга ошириш ва улкан бунёдкорлик фаолиятида ақли ва салоҳиятини намоён этади.