Меҳр – холис ва таъмасиз яхши кўриш, севги-муҳаббатнинг теранлашган шаклини ифодаловчи тушунча. Меҳр кишилик жамиятининг маънавий тараққиётида шаклланган ахлоқий фазилат бўлиб, индивидуаллик хусусиятига эгадир. Меҳр кишилар шахсий, оилавий ҳамда этник бирлигини, мақсад ва манфаатларни амалга оширишда эзгулик йўлидаги ижтимоий муносабатидир. Баъзи олимлар меҳр қадимги даврда табиат кучларига қарши туриш, инсоннинг ижтимоий ҳамкорлиги зарурияти натижасида вужудга келган ижобий ҳис-туйғудир, дейдилар. Бироқ меҳр туйғусини даврийлаштириш унчалик ҳам тўғри эмас, чунки, у инсон яратилганидан буён унинг табиатига хос хислатдир. Абу Наср Форобий меҳр деганда фозил одамларга хосликни тушунса, Абу Райҳон Беруний назарида инсоннинг олий фазилати ўзгалар ҳақида ғамхўрлик, айниқса, камбағалларга меҳр-мурувват кўрса тишида намоён бўлади. Ўрта аср Европасида эса одамларнинг ижтимоий ҳаётда ўзаро бир-бирига ёрдам бериши, ўзгаларнинг моддий ва маънавий аҳволига эътибор билан қарашнинг ижтимоий меъёри сифатида қарор топган. Жамият тараққиётида меҳр шахснинг ўзгалар билан биргаликда турмуш кечиришидаги ижтимоий ҳамкорлик, етим-есир, бева-бечораларга беғараз моддий ва маънавий ёрдам кўрсатишга қобиллик, аниқроғи, сахийлик маданияти сифатида шаклланган. Ўзбекистонда жамиятни янада демократлаштиришда меҳр комил инсоннинг фазилати, миллий ғоянинг тарихий-фалсафий, ахлоқий-ғоявий манбаидир. Жамиятни модернизациялаш жараёнида меҳр миллатни озод ва обод Ватан, фаровон ҳаёт қуришда ўзаро бирлашувида ўзгалар ороми учун ўз оромидан кечишдир. Меҳр инсоннинг давлат ва жамият муносабатларида турли миллат ва динга мансуб кишилар билан бунёдкорлик ишида ўзгаларга фойда келтириш қобилиятидир.

Меҳр инсонга хос барқарор туйғу бўлиб, шахснинг келажак авлодлар бахт-саодати йўлидаги беғараз фаол хатти-ҳаракати ҳисобланади. Меҳр ўз моҳиятига кўра, ахлоқий тушунча бўлиб, муҳаббатга нисбатан жамоавий бирликни таъминлашдаги ўзаро алоқаларнинг мураккаб қисмини англатади. Чунки, меҳр шахснинг ўзгаларга беғараз ёрдамини, ўзгалар ғам-ташвишига ҳамдардлигини англатади. Меҳр ижтимоий бирдамлик ифодаси сифатида кишилик жамияти учун жуда зарурдир. Азалдан одамлар икки тоифа «қон-қариндош» ва «бегона»га бўлиниб яшаб келади. Бунда меҳр баъзан маънавий мезон бўлади. Меҳр ижтимоий яқинликнинг муҳим ахлоқий жиҳатидир. Жамият тараққиётида қон-қариндошлик бир оила, маҳалла, қишлоқ, туман, вилоят ва миллат доирасида намоён бўлади. Марказий Осиё халқлари турмуш тарзида деҳқончилик табиат билан бевосита боғлиқ бўлиб, жамоавий меҳнатни тақозо этган. Бу ҳол одамлар орасида ўзаро ички қалб бирлиги туйғусини ўстирган. Шу боисдан меҳр-оқибат икки жиҳатни, яъни шахснинг ўз қавми аъзоларига моддий ёрдам кўрсатиш билан бирга, уларнинг маънавий ғам-ташвишларига ҳамдардлик қилишга тайёр туриш фазилатини мужассам этган. Диний таълимотларда меҳр ғояси асосий тамойиллардан бири ҳисобланади. Меҳр турли маданият ва динларга эга бўлган миллатни бир-бирига яқинлаштиради, миллий манфаатларни ҳимоя қилишда янада мустаҳкамланади. Унинг ижтимоий илдизи оила бўлиб, меҳр ота-она ва фарзандларнинг маънавий алоқаларида мужассамлашади. Фарзандлар феъл-атвори, табиати ва дунёқарашини белгилайдиган мезон ва қарашлар – яхшилик ва эзгулик, олижаноблик ва меҳр-оқибат, ор-номус ва андиша каби муқаддас тушунчаларнинг пойдевори оила шароитида қарор топади.