Маросим – расм-русум, анъанага айланган намойиш; шахс, гуруҳ ва жамият ҳаётидаги муҳим ҳодисаларни нишонлаш шакли. Дастлаб маросим диний тизимлар доирасида вужудга келиб, индивиднинг ижтимоий тизим билан алоқалари ифодаланган. Ҳозирги даврда маросим асосан, маиший турмуш, сиёсий ва ижтимоий тизимлар ҳаётида намоён бўлади. Маросим таркиби одатда тимсолий ҳаракатларнинг қатъий белгиланган циклик тартибидан иборат бўлиб, рақслар, қўшиқлар, расмлар, предметлар, матнлардан ташкил топади. Маросимнинг қуйидаги асосий турлари фарқланади: диний маросим фуқаролик маросимлари, этник маросим, сиёсий маросим, дипломатик маросим ва ҳоказо. Маросим турлари кўпинча бирбири билан қўшилиб, аралашиб кетади. Улар орасида диний маросимлар қадимги бўлиб, маросимнинг бошқа турлари аста-секин улардан ажралиб чиққан. Маросимни ўтказиш индивид ва гуруҳ ҳаётидаги муҳим воқеаларни нишонлашдан ташқари, унинг миқёси, унга сарф қилинган харажатлар ҳажми маросим субъектининг ижтимоий мавқеи, бойлиги, даромади тўғрисида ҳам гувоҳлик беради. Натижада одамлар қадим замонлардан бошлаб маросимни фақат эътиқод ёки зарурат туфайли эмас, ўз мавқеи, бойликларини кўз-кўз қилиш, сохта обрў орттириш мақсадида ҳам бажара бошлаган. Бу ҳол айниқса ўрта асрларда авж олган. Масалан, «Бобурнома»да Султон Маҳмуд Мирзонинг қизи Оқбегимнинг никоҳ тўйи маросимида олтиндан писталар ва кумушдан бодомлар ясалиб, меҳмонларга тортиқ қилингани баён қилинади. Маросимларни ўтказишда ҳаддан ортиқ дабдабабозлик, расмиятчилик ва шу кабилар уларнинг қадр-қимматини туширади.