Манманлик – ижтимоий муносабатларда ўзини ўзгалардан юқори қўйиш, уларга пастназар билан қараш, бошқаларнинг фикр-мулоҳазаларини эътиборга олмайдиган, фақат ўзини ҳақ деб, ўзгаларни тан олмайдиган кишиларга хос салбий хусусиятни ифодалайдиган атама. Бундай маънавий тубан, дунёқараши тор ва маданиятсиз одамлар таълим-тарбиядаги хато ва камчиликлар маҳсулидир. Ўзига ҳаддан ташқари бино қўйган, ўзларини ижтимоий ҳаётда ҳамма нарсанинг эгаси, таянчи деб ҳисоблайдиган бундай кишилар вақтида ўзини ўзи тарбия қилиб олмаса, охир-оқибатда ахлоқий таназзулга юз тутади. Манманликнинг иккинчи ижтимоий илдизи – моддий аҳволи ёмон одамнинг бирданига катта мол-мулкка эга бўлиши ва ўзини ахлоқий жиҳатдан идора этолмай қолишида намоён бўлади. Шу маънода ҳалқимиз орасида «Кўрмаганнинг кўргани қурсин», деган ибора бежиз пайдо бўлмаган. Чунки, ҳар бир инсоннинг ижтимоий-иқтисодий, маънавий-демографик, сиёсий-маданий жиҳатдан жамиятда тутган мавқеи бўлиб, унинг маънавий қонун-қоидалари белгилаб берилган. Жумладан, қандай сиёсий-иқтисодий мавқега эга бўлмасин, фарзандлар нафақат ота-оналарига, балки маҳалладошларига, ҳамкасбларига ва ҳоказога ҳурмат ва эътиборда бўлишлари шарт. Манманликнинг олдини олишда оила, таълим масканлари, маҳаллалар, меҳнат жамоаларида маънавий тарбияни такомиллаштириш, ҳар бир инсонда камтарлик туйғусини камол топтириш, теварак-атрофдаги кишиларнинг фикр ва қарашларига сабр-тоқатлилик, феъл-атворидаги камчиликларга танқидий ёндашиш кўникмасини шакллантириш ҳал қилувчи аҳамият касб этади.