Латофат (арабча жозибадорлик, ёқимлилик, мулойимлик) – маънавий фазилат бўлиб, унинг соҳиби ҳар қандай давра ё жамоанинг кўрки, одоби, кийиниш маданияти, озодалиги, мулойим табиати, ҳар бир суҳбатдошига илтифот билан мурожаат этиши каби қатор хислатлари ўзида мужассам этади. Латофат қизлар исми сифатида ҳам кенг тарқалган бўлиб, асосан аёлларга нисбатан қўлланади. Латофатли аёл бу, аввало, гўзал, ёқимли ва жозибадор бўлади. Унинг ўзига жалб этувчанлиги, ўзгаларнинг эътиборли назари, аввало, қиёфасидан, хатти-ҳаракати, ўзини тутишидан сезилади. Ана шу ташқи жозибадорликка нутқи, лафзининг чиройлилиги, мулойимлиги ва маънодорлиги ҳам қўшилса, ижобий таассурот янада кучаяди. Айни чоғда қиёфаси ёқимли, нозик кўринган айрим шахслар, хусусан, аёлларнинг ички қиёфаси ғариб, лафзи ва фикри тутуруқсиз, бетайин бўлиши ҳам мумкин. Бундай одамларни одатда халқимиз «Усти ялтироқ, ичи қалтироқ», «Ўзини кўру, сўзини кўр» каби ҳикматли иборалар билан баҳосини беради.

Латофат сўзи латиф сўзи билан ўзакдош ва айни пайтда маънодош ҳамдир. Китобий тилда, бадиий адабиётда ёқимлилик, майинлик, илтифот ва жозибадорликни латиф шаклида ишлатиш кўпроқ учрайди. Айниқса ўта нозик, жуда ёқимли давра ё ҳодисаларни латиф давра, латиф кеча, латиф суҳбат ё латиф манзара дея қўллаш инсоннинг ўша давра ё ҳодисадан бениҳоя қаттиқ таъсирланганини англатади. Тарихий ва бадиий адабиётларда шаҳар ва манзилларга, хусусан, Қўқон шаҳрига шундай сифат бериб, Ҳўқанди латиф деб аталган. Бу Қўқон шаҳрининг азалдан хушманзара, нозик ҳунарларга бой, диди, таъби баланд кишилар манзили бўлганини англатувчи шаҳар эканига ишорадир. Дарҳақиқат, Қўқонда ўнлаб ҳунармандлик соҳаларининг тараққий этгани, халқнинг санъатсеварлиги, кўплаб олиму фузало, шоиру адибларнинг етишгани ва узоқ даврлар ўз адабий муҳити, санъати, гўзаллиги билан Ўрта Осиё ҳудудида шуҳрат топгани учун у шундай сифатга сазовор бўлган. Демак, «латофат», «латифлик» тушунчалари, аввало инсонга, давра-жамоага, шаҳар-манзилга нисбатан ижобий таассурот, яхши муносабат ифодаси сифатида қўлланса, иккинчидан аёл гўзаллиги, унинг ташқи ва ички чиройи жозибадорлиги белгиси ҳисобланади.