Кўролмаслик – ўзгаларнинг муваффақияти, яхши яшашидан куйиниш, уларга ҳасад ва ғараз билан қарашни ифода этадиган тушунча. Халқимизда бундай инсонлар ҳақида «Бор бўлсанг – кўролмайди, йўқ бўлсанг – беролмайди», «Кўрганнинг кўзи тўқ, кўролмаснинг ороми йўқ» каби мақоллар бор. Кўролмаслик сўзининг жонли тилда ҳамда бадиий асарларда кўп қўлланадиган маънодоши ҳасаддир. Ҳасад ва ҳасадгўйлик диний дидактик асарларда энг ёмон хулқлардан бири сифатида таърифланади. Ҳадисларда «Ҳасад қилувчилар, сўз юритувчилар, ғайбдан хабар бергувчилар мендан, мен ҳам улардан эмасман», «Мўмин ҳавас қилур, мунофиқ эса ҳасад қилур», дейилади. Ҳасад, кўролмаслик – мунофиқ одамларга хос бўлиб, инсон табиатида чуқур илдиз отадиган бадбин ҳодиса. Шуни назарда тутиб Ҳусайн Воиз Кошифий «Ҳасад балоси улкан фасодлар пайдо қилур. Чунки ҳасад бағоят жирканч хислатдир», дейди. Қадимги юнон файласуфи Арасту «Дунёда ҳаммадан кўра ҳасадгўйнинг юки оғирдир, чунки у бечора атрофидаги барча одамларнинг қайғусини ўз устига юклаб юради», деб айтади. Алишер Навоий ҳасадни касаллик, ҳасадгўйни эса дарди бедаво бемор деб билади: «Ҳасуд бемор, балки муҳлик маразға гирифтор». Ҳасадгўй одам ҳамкасбларининг муваффақияти ортгани сари, уларга ҳавасланиб изланиш, интилиш ўрнига кўролмаганидан ёмонлик қилишни, зарар етказишни ўйлайди. Нима қилиб бўлса ҳам уларнинг номини булғашга, ғийбат, бўҳтон, фитна-фасод билан бадном этишга ҳаракат қилади. Абдулла Авлоний «Ҳасад ахлоқи замималарнинг (ярамас хулқларнинг) энг зарарлигидур» деб, унга қуйидагича таъриф беради: «Ҳасад деб бир одамга жаноби Ҳақ тарафидан берилган неъмат ва давлатнинг заволини тиламакни айтилур. Ғийбат, бўҳтон, суизан (ҳақорат) каби ёмон хулқлар ҳасаддан туғилур». Демак, ҳасад, кўролмаслик инсон маънавиятини тубанлаштирувчи, уни жамиятдан ажратувчи, руҳий ва жисмоний хасталикка бошловчи иллатдир.