Ифлослик – 1) ифлос сўзининг белги оти; 2) нопок ва ифлослик хусусиятига эга бўлган иш, хатти-ҳаракат. Ифлос сўзи нопок нарсалар билан булғанган, булғанч маъносида қўлланади. Бу сўзнинг кўчма маъноси: ёмон ишга юрадиган, нопок, разил, қабиҳ, ярамас, одобдан ташқари. Ифлослик ҳар қандай қадриятга зид бўлгани учун унинг жамиятдаги барча кўринишлари илдизи билан йўқ қилиш талаб этилади. «Ўзбек тилининг изоҳли луғати»да (Т., 2007) бу сўзнинг қашшоқлик, нотавонлик, ҳеч нарсаси қолмаган, омадсизлик каби маънолари ҳам кўрсатиб ўтилган. Одатда, ифлос нарсадан, пасткаш одамдан ҳамма жирканади. Ифлос нарсани ювса тоза бўлади, лекин ифлос, пасткаш одамни тозалаш мушкул. Пасткаш одамнинг қилар иши, тутган йўли ҳам жирканчдир. Бир мақолда «Ножўя ишдан ёш бола ҳам уялади», дейилади. Чунки разил ва қабиҳ ишнинг ёмонлиги ёш болага ҳам аён. Ифлослик қандай кўринишда бўлмасин, барибир ёмон оқибатларга олиб келади. Тозаликнинг акси бўлган нопоклик, кирлик, ахлат тўпланиши турли касалликларга дучор қилиши мумкинлиги ҳаммага маълум. Халқимизда «Ёмоннинг яраси битмас», «Ёмоннинг бир қилиғи ортиқ» деган мақоллар борки, улар ёмонлик, ифлослик аслида бедаво дард эканини билдиради. Пасткашликнинг турли-туман кўринишлари эса ифлосликдир. Бировнинг моли ва жонига хиёнат қилиш, хасислик, сотқинлик, омонатга хиёнат – буларнинг барчаси пасткашликдандир. Пасткаш, ифлос одамлар меҳр ва шафқатдан йироқ, улар на дўст, на ота-она, на қариндош-уруғ, на қўни-қўшнининг қадрига етади. Улар учун одамийлик бегона. Улар шахсий манфаат йўлида ҳатто жиноий ишларга ҳам қўл уради. Ифлослик соғлом одамнинг асабини бузади, уни мувозанатдан чиқаради. Пасткашлик – нокасликдир.

Паҳлавон Маҳмуднинг бир рубоийсида нокас қуйидагича таърифланади: «Ўт ичра тушиб, юз йил гар қоврилсанг, // Айлансангу кулга ҳар тараф сов рилсанг. // Нокас ила бир дам ўтиришдан афзал, // Нокас сўзи баттардир ўлимдан билсанг». Зимдан қилинган ифлос ишни пайқаш, англаш қийин. Бундай пасткашлик кўпроқ разил, қабиҳ одамларга хос бўлади. Аниқ кўриниб турган ифлос ишлар, асосан, бу ҳаддан ортиқ кўп ичиш, муттасил маст-аласт юриш, гиёҳвандлик, ахлоқсизлик билан боғлиқдир. Ўз эркини бундай балоларга бериб қўйган одам ўзини бошқара олмайди, ким қандай қабиҳлик, нопоклик ва жиноятга бошласа, ўшанга бораверади. Бундай одамлар нафақат ифлос, пасткаш, балки ҳайвоний хиссиётларга берилган махлуқдир. Ўзини пок тутаман деган инсонлар бундай одамлардан нари юриши, уларнинг таъсирига тушиб қолишдан сақланиши лозим. Бундай одамларни даволаш, албатта мураккаб иш, лекин бунга ҳаракат қилиш, уриниб кўриш савобдир.