Зукко (арабча ақлли, зеҳни ўткир; идрокли, донишманд) – донолик, ақллиликни ифодалайдиган инсоний фазилат соҳибини англатувчи тушунча. Аниқ фикрли, теран тафаккурли, зийрак, «етти ўлчаб, бир кесадиган», чуқур ўйлаб иш кўрадиган кишини зукко одам дейишади. Зукколик инсонга хос маънавий фазилатлардан бири бўлиб, ибратга лойиқдир. Чунки зукко кишилар ҳар бир ишнинг остида яширинган маъноларни, унинг оқибатларини чуқур ҳис этадилар. Зукколикнинг озиғи – илмумаърифат. Аммо ўз билимларини ҳаётда тўғри қўллай билган фаросат эгасигина зукко инсон даражасига кўтарила олади. «Донога илм – илм, нодонга эсиз илм», дейди халқимиз. Шунинг учун ҳам Форобий «Фозил одамлар шаҳри» асарида инсон эга бўлиши лозим бўлган фазилатлар ичида зукколикка алоҳида эътибор қаратган. Ватан ва миллат келажаги ҳақида қайғурган А.Авлоний ҳам келажак зукко кишилар қўлида эканини қайта-қайта таъкидлаган: «Ҳушёр ва зийрак кишилар куч ва қувватлари бор вақтида келадурган замонларни тушуниб, пул ва молларини ўринсиз ерларга, тўй ва маъракаларга ҳаддан ортуқча исроф қилмаслар, ўзларининг роҳати, бола-чақаларининг саодати учун керак бўладурган ер ва боғларини сотмаслар, замонага мувофиқ киши қилмак тўғрисида оқчаларини асло қизғонмаслар». Зукко киши ҳар бир гапини ўрни, вақти, жойини топиб гапиради, сўзларини беҳуда сарфламайди, ёмон сўз билан ўзгаларнинг дилини оғритмайди: «Ҳар кишининг фикр, идрокин сўзи билдирғуси, Пистаи бемағз, агар лаб очса, расво бўлғуси» (А.Авлоний). Халқ доимо зукко одамларни қадрлаган, уларни ибрат қилиб кўрсатган, зукколикни доноликнинг бош белгиси деб билган. Бунга ўзбек халқининг кўплаб мақоллари, ҳикматлари мисол бўла олади, жумладан: «Доно ҳикмат келтирар, нодон – кулфат», «Йигитнинг зеҳнли бўлгани – адашмай йўлидан юргани» ва ҳоказо. Халқ фаровонлиги ва жамият барқарорлиги фуқаро ва раҳбарларнинг ақлу фаросати, зукколигига кўп жиҳатдан боғлиқ. Зеро, зеҳнли, зукко одам кенг фикрлайди, ҳар бир ишнинг охирини ўйлаб ҳаракат қилади ва ўз зиммасига юклатилган вазифаларни ўз вақтида, ақл билан адо этади.