Ёмон хулқ – маънавият ривожланишига тўсқинлик қиладиган, кишиларнинг ахлоқий идеалларига, улар эъзозлайдиган қадриятларга зид келадиган, одамлар орасидаги муносабатларда салбий ҳодиса тарзида намоён бўладиган, инсонийлик талабларига мос келмайдиган хусусиятлар ва хатти-ҳаракатларни ўзида мужассамлаштирган тушунчалар йиғиндиси. Одатда, ёмон хулқ кишига одат бўлиб қолган, такрорланиб турадиган салбий ҳаракатлар, яъни одат, қилиқларда намоён бўлади. Ёмон хулқли одам деганда ўзининг феъл-атвори, қилган ишлари билан атрофдагиларга зарар етказувчи ахлоқан нопок кишиларни тушунамиз. А.Авлоний «Туркий гулистон ёхуд ахлоқ» асарида яхши ва ёмон хулқларни тавсифлаб берган. Асарда ғазаб, шаҳват, жаҳолат, сафоҳат (ахлоқсиз ишларга вақт ва маблағ сарфлаш), ҳамоқат (қайсарлик, ўжарлик), атолат (дангасалик, лоқайдлик, ялқовлик), ҳасосат (таъмагирлик, мол-мулкка ружу қўйиш), раҳоват (боқимандалик, ғайратсизлик), аноният (худбинлик, мутакаббирлик, манманлик), адоват, намимат (чақимчилик, фисқу фасод), ғийбат, ҳақорат, жибонат (қўрқоқлик, юраксизлик), ҳасад, нифоқ (иккиюзламачилик), кизб (каззоблик, ёлғончилик), таъма, зулм кабилар ёмон хулқ белгилари сифатида қайд этилади ва таърифланади.

Ёмонлик – яхшиликнинг зидди бўлиб, шахс, инсон камолига, маънавият ривожи ва жамият тараққиётига тўсқинлик қиладиган иллат; ёлғончилик, пасткашлик, мунофиқлик, беҳаёлик, раҳмсизлик, номардлик, хиёнат кабилар орқали намоён бўладиган тушунча. Ёмонлик инсондаги ихтиёр эркинлигидан нотўғри ва нопок мақсадда фойдаланишнинг оқибатидир. Адабиётларда ёмонлик инсондаги шайтоний ва ҳайвоний хислатларнинг ифодаси тарзида талқин этилади. Ёмонлик орқали инсон фаолияти баҳоланади. Ёмонликни англаш орқали яхшиликнинг қадри билинади. Ёмонлик манфаат ва уни қондириш, ўз мақсадига етишиш йўлидаги ножўя хатти-ҳаракатнинг ифодаси ҳамдир. Ёмонлик зарарли иллат бўлиб, жамият тараққиёти учун тўсқинлик қилади. Инсон ўзи ҳамда оиласи учун раво кўрмайдиган ёмонликни бошқаларга ҳам раво кўрмаслиги лозим. Ёмонлик бор жойда хиёнат, ғазаб, кибр, ҳасад, қасд, мунофиқлик каби иллатлар ёнма-ён юради. Ўзгаларга ёмонлик истовчилар тубан, кибр-ҳавога берилган, ўзини бошқалардан устун қўйиш туйғуси билан юрадиган мунофиқ кишилардир. Ёмонлик яхшилик билан қарама-қарши бўлган, у билан ёнма-ён юрадиган салбий хислатдир. Бундай хислат ахлоқи, феъл-атвори бузуқ, энг тубан шахсга хос бўлиб, у бошқаларнинг иқболини ўйламайди, лекин ўз манфаати йўлида ҳеч қандай ҳаракат ва тубанликдан тоймайди. Бадхулқ, ўзгаларга ёмонлик истовчи киши биргина кўнгилсизлик натижасида барча яхшиликларни унутади. Яхшиликка ёмонлик қайтарадиган кишини чаёнга ўхшатишади. Ҳасад ва иғво бор жойда ёмонлик бўлади, уни ўзгаларга раво кўрувчи инсоннинг ўзи ҳам обрў-эътибор топмайди. Ёмонлик истовчи киши жамоани бузади, одамлар ўртасига нифоқ солади, таълим-тарбияни издан чиқаради. Ёмонликнинг ҳар қандай кўриниши келажак авлодни юксак маънавият руҳида тарбиялашга тўсиқ бўлади.