Ёлғизлик – инсоннинг узлатдалигини, бошқалардан ажралиб қолганини, жамоадан четлашганини (ўзини-ўзи четлатганини) ифодаловчи ҳолат, кечинма, шахсий ҳиссиёт. Бундай вақтда шахс ижтимоий алоқа ва муносабатлардан бутунлай ёки қисман четлашади, унинг ички дунёсида бошқалардан узоқлашиш юз беради. «Ёлғизлик» тушунчаси кўп маъноли бўлиб, ижтимоий-фалсафий, руҳий, социологик ифодаларга эга. Психология нуқтаи назаридан ёлғизлик турли руҳий ҳолатлар (депрессия, иложсиз қолишлик, издан чиққан хулқ-атвор, тўлақонли эмаслик) туфайли юз беради. Фалсафий маънода ёлғизлик ижтимоий сабаблар билан ифодаланади: бегоналашиш, ижтимоий адолатсизлик оқибати инсон дунёқараши ва жамият ҳаётининг зиддиятлилиги натижаси сифатида намоён бўлади. Ёлғиз киши муайян «вазият қурбони», ижтимоий ажралганлик натижаси, шахсий эгоизм ва ўзини бошқалардан устун қўйиш сифатида таърифланиши ҳам мумкин. Ёлғизлик муаммосининг социологик талқини ҳам ҳар хил. Ёлғиз киши бирор ижтимоий гуруҳ (оила, бошланғич жамоа, у ёки бу гуруҳ)да ўзаро алоқаларнинг сусайгани, муносабатлар мазмуни ўзгаргани ва ҳоказо натижаси сифатида талқин этилиши мумкин. Умуман, социологик тадқиқотларнинг кўрсатишича, ёлғизлик муаммосида алоҳида шахс ва ижтимоий гуруҳлар алоқасининг биронбир шаклдаги тавсифи ўз аксини топади. Инсоннинг истеъдоди, қобилияти ва имконияти ҳисобга олинмаган ёки эътироф этилмаган ҳолларда баъзи кишилар атайлаб ёлғиз бўлишни хоҳлайди ва унга бирон-бир тарзда эришишлари ҳам мумкин.