Давр – замон, воқеалар, ижтимоий, иқтисодий, сиёсий, маънавий, мафкуравий жараёнларни ифодалайдиган вақт оралиғини англатадиган тушунча. У маънавият тарихида – жамиятнинг маънавий тараққиёти босқичларининг турли даврларини (масалан, мустамлакалик, мутелик, мустақиллик, ҳурфикрлилик ва ҳоказо) билдиради. Давр бир томондан, вақт билан боғлиқ ижтимоий-тарихий замонни англатса, иккинчи томондан, инсоният ва шахс фаолияти билан боғлиқ ижтимоий жараённи ифодалайди. Тарихда шундай даврлар бўлганки, уларнинг инсоният маънавий-маърифий, маданий тараққиётида тутган ўрни ва аҳамияти беқиёс бўлган. Масалан, милоддан аввалги X–III асрлар «Авесто даври», VI–I асрлар «Эллинизм даври» деб аталса, X–XII асрлар Шарқда «Уйғониш даври», XIV–XVI асрлар Европада «Ренессанс даври», XV–XVI асрлар Марказий Осиёда «Темурийлар даври» номи билан аталиб, инсониятнинг иқтисодий, ижтимоий-сиёсий, маданий ва маънавий-маърифий тараққиётида улкан аҳамият касб этган. Масалан, Марказий Осиёда IX–XII асрларда улкан маданий кўтарилиш бўлган, илм-фан, фалсафа, адабиёт ривожланган, инсониятни эзгу мақсадларга етаклаган инсонпарварлик ғоялари илгари сурилган, ақлий ва ижодий тафаккур мислсиз даражада тараққий этган. Бу давр дунё илмида «Шарқ Ренессанси» ёки «Шарқ Уйғониши» деб юритилади. «Ренессанс» атамаси дастлаб Италияда, кейинчалик бутун Европадаги маданий-маънавий юксалиш даврига (XIV–XVI асрлар) нисбатан қўлланган. Бу даврда кўплаб илмий кашфиётлар, бебаҳо санъат асарлари, маданий ёдгорликлар яратилган.

Муҳаммад Хоразмий, Абу Райҳон Беруний, Аҳмад ал-Фарғоний, Умар Ҳайём, Мирзо Улуғбеклар жаҳоншумул кашфиётлар қилган. Абу Наср Форобий, Абу Али ибн Сино, Ибн Рушд, Муҳаммад Ғаззолий, Азизиддин Насафийларнинг асарлари тафаккур хазинасини бойитган. Шеъриятда Абулқосим Фирдавсий, Жалолиддин Румий, Ҳофиз Шерозий, Низомий Ганжавий, Абдураҳмон Жомий, Алишер Навоий каби даҳолар ўлмас асарлар яратганлар. Миниатюра санъати соҳасида мактаблар пайдо бўлиб, унинг ёрқин намояндаси – Камолиддин Беҳзод янги ижодий йўналишга асос солган. Ёхуд «Темурийлар даври» тушунчаси ўрта асрларда Соҳибқирон Амир Темур асос солган давлатни идора этган сулолага нисбатан қўлланади. Темурийлар ҳудуди Шимолда Или дарёси ва Орол денгизидан Жанубда Форс қўлтиғигача, Шарқда Хитой ва Ҳиндистондан Ғарбда Қора денгизга қадар улкан майдонни қамраб олган. Амир Темур ва темурийлар мамлакат мустақиллиги, эл-юрт осойишталиги ва уни обод этишга катта аҳамият берган. Бу даврда Чингизхон ҳужуми ва мўғилларнинг бетўхтов босқинлари натижасида вайрон этилган Самарқанд, Бухоро, Термиз, Марв, Банокат (Шоҳрухия) каби қадимий шаҳарлар қайта тикланиб, обод этилган. Темурийлар даврида илм-фан, адабиёт, санъат тараққий этган. Самарқанд мадрасаларида Шамсуддин Ҳавофий, Қозизода Румий, Ғиёсуддин Жамшид, Али Қушчилар фаолият юритган. «Давр» тушунчаси бошқа фан соҳаларида ҳам қўлланади. Масалан, геологияда – геологик чўкинмалар, қатламлар тизими шаклланган вақт оралиғи (масалан, Бўр даври, Музлик даври); математикада – чексиз давр, ўнли касрда такрорланадиган рақамлар гуруҳи; физикада – миқдор ўзгариши тўлиқ циклини тугатиб, ўзининг асл ҳолатига қайтадиган вақт оралиғи; мусиқада – тугалланган ёки қисман тугалланган мусиқа қаторини ифодалаб, мусиқа асарининг бир қисмини ташкил этади.