Вазминлик – ҳар қандай шароитда ҳам оқибатини ўйлаб, ҳис-ҳаяжонга берилмасдан, фикр-мулоҳаза асосида иш юритиш, оғир-босиқлик фазилати. Вазминлик ўзини тута билиш, сермулоҳазалилик, шошилиб хулоса чиқармаслик, етти ўлчаб бир кесишни англатади. Сабр-тоқат, чидам, мулоҳазакорлик, андишалик, мардлик ва орият вазмин одамга хос хусусиятлардир. Вазмин одамнинг асаблари мустаҳкам бўлади, у жиззакилик қилмайди. Ўзига ёқмаган бирор ножўя сўз, ёмон муомала, хато қилинган иш, ҳатто ҳақорат ҳам вазмин одамни руҳий мувозанатдан чиқара олмайди. Кўпгина луғатларда «оғир», «машаққатли», ва «қийин» сўзлари вазминлик сўзининг маънодоши сифатида келтирилади. «Оғир» сўзи инсонга нисбатан айтилганда салбий маънони ҳам англатиши мумкин. Масалан, «феъли оғир» деган иборада салбий маъно мужассам. Оғир-босиқ одам, дейилганида эса ижобий маъно – вазминлик англашилади. Кексаларимиз баъзи бир одамларни: «Фалончи роса оғир карвон-да!» деб таърифлайдилар. Бу иборада ҳам вазминликка тааллуқли маънолар мавжуд. Вазмин одам аксарият ҳолларда олижаноб, кечиримли бўлади. Енгилтаклик, шошқалоқлик – вазминликка зид ҳолат. Халқимизда «Шошилган ишнинг пушаймони кўп» деган мақол бор.

Алишер Навоий: «Ҳар кимсаки, айламас ошиқмоқни хаёл, // Ёфроқни ифак қилур, чечак баргини бол», деб ёзган. Вазминлик икки хил, бири – туғма, табиат ато қилган вазминлик бўлса, иккинчиси, таълим-тарбия орқали эришилган вазминликдир. Туғма вазминлик инсоннинг ёшлигидан, ҳатто гўдаклигидан маълум бўлади. Таълим-тарбия орқали эришилган вазминлик эса кейинроқ намоён бўлиши мумкин. Юнон файласуфи ва адиби Плутарх «Подшоҳлар ва саркардаларнинг ҳикматли сўзлари» номли асарида бундай ёзади: «Файласуф Афинадор қариб қолган пайтида уни (Цезарь Августин) уйига келишини илтимос қилган эди, у келди. Хайрлашув чоғида яхши тилаклар билан Афинадор унга: «Агар Цезарь, ғазабланадиган бўлсанг, илтимос, ичингда алифбонинг барча йигирма тўрт ҳарфини айтиб чиқмагунча ҳеч нарса гапирма ҳам, ҳеч нарса дема ҳам», деб таъкидлади. Шунда Цезарь унинг қўлларини маҳкам ушлаб: «Сен менга ҳали кераксан!», деб хитоб қилади ва унинг деярли яна бир йил умр кўришига ёрдам берди. Цезарь «Сукутдадир – энг олий мукофот» деган ҳикматни кўп такрорлар эди. Демак, сукут сақлаш, шошма-шошарлик қилмаслик ҳам вазминликнинг бир кўринишидир. Вазминлик барча халқлар, миллатларда ижобий фазилат сифатида қадрланади.