Шерлок Холмс ва Ватсон ўрмонга бориб дам олмоқчи бўлишди. Кичикроқ сайхонликда тўхтаб, чодир қуришди ва ухлагани ётишди. Ярим кечада Холмс уйғониб кетиб, осмонда чарақлаб турган юлдузларга боққанча шеригини уйғотди:

– Ватсон, юлдузларни кўраяпсанми?

– Ҳа, жуда тиниқ чарақлашар экан ўрмонда.

– Хаёлингга нималар келмоқда?

– Шаҳарда ухлагандан кўра ўрмонда мизғиган яхши шекилли. Сиз-чи, Холмс, нималар ҳақида хаёл сураяпсиз?

– Менингча, чодиримизни ўғирлашибди, ярамаслар.

* * *

Бир шилқим йигит автобусда кучукчасини меҳр билан силаб бораётган қизнинг ёнига келиб дебди:

– Яхши қиз, кучукчангиз менга ёқиб қолди. Унинг ўрнида мен бўлсам қанийди...

– Розиман,– дебди қиз,– яқинроқ келинг, кучукчани ахта қилдиргани ветеринар врач қабулига бораётган эдик.

* * *

Олигархларнинг болалари тарбияланадиган боғча. Тарбиячи:

– Жаноб болажонлар, марҳамат қилиб, тинчланинглар. Ҳозир сизларга дўстингиз Энтони якшанба куни ўрмонда ўзи тўқиган эртагини айтиб беради.

– Мен ҳеч нарса тўқиганим йўқ, улар чиндан ҳам шир яланғоч эдилар,– деди Энтони тўнғиллаб.

* * *

Кўз докторининг хонаси. Врач беморга деди:

– Марҳамат қилиб айтинг-чи, жаноб, мен ҳозир сизга қайси ҳарфни кўрсатиб турибман?

– Ие, сиз ҳам шу ердамисиз? – ҳайрон бўлиб сўради бемор.

* * *

Иситма қилиб тўшакда ётган коллеж ўқувчисини врач кўрмоқда.

– Жаноб доктор, сиз менга тўғрисини айтинг, ҳеч нарсани яширманг, мен ҳаммасига тайёрман. Наҳотки эртага ўқишга боришимга тўғри келади? – деди у врачнинг қўлини маҳкам ушлаб.

* * *

– Официант, бу қанақаси, биз ўтирадиган жойда столдан бошқа ҳеч нарса йўқ-ку? – ҳайрон бўлиб сўради хўранда.

– Сиз фақат столга буюртма бердингиз,– деди официант бамайлихотир.

* * *

Косметик операция ниҳоясига етади. Врач бемордан сўради:

– Мана, жарроҳлик амалиёти ҳам тугади. Ҳаммаси жойида. Аввалгидан анча чиройлисиз. Хўш, яна қандай истакларингиз бор?

– Жаноб доктор, иложи бўлса, кўзларимни каттароқ қилмоқчи эдим...

– Жуда соз,– деди врач ва бош ҳамширага буюради:

– Ҳисоб-китобни олиб келиб, беморга кўрсатинг.

* * *

Музей залларидан бирида намойиш этилаётган сурат олдида икки киши баҳслашиб қолишади. Биринчиси суратда қуёшнинг ботиши тасвирланган деса, иккинчиси, йўқ, ботиши эмас, тонг отиши дейди. Баҳсга учинчи киши қўшилади:

– Мен бу рассомни кўп йиллардан бери биламан. У эрталаб соат 10 дан бир дақиқа ҳам олдин уйғонмайди.

* * *

Хиёбон четида икки киши кучукчаларини сайр қилдириб юришибди.

– Менга қаранг, жаноб, кучукчангиз менинг кучукчамга куппа-кундузи шилқимлик қилмоқда, тартибга чақирсангиз бўлармиди,– деди ёш хоним ранжигандай бўлиб.

– Маъзур тутасиз, албатта тартибга чақираман бу ярамасни, аммо... сиз ҳам кучукчани жуда ясантириб юборибсиз-да,– деди жаноб хонимга кўзини сузиб.

* * *

Қурол-яроғ сотиладиган магазинга кириб келган харидорни ҳурмат-эҳтиром билан кутиб олишди.

– Марҳамат, жаноб, бизда қуролларнинг ҳамма турлари бор. Сизга қанақаси маъқул?

– Нишонни бехато урадиган револьвер олмоқчиман.

– Жуда соз. Олти патронли бўлсинми ёки саккиз патронли?

– Бир дақиқа,– деди харидор ва банкка қўнғироқ қилади:

– Алло, сизларда кечқурун банкни неча киши қўриқлайди?

* * *

– Жонгинам, шунча йил бирга яшадик, бирор марта бўлсин, менга гул совға қилмадинг-а? – нозланиб деди хотин.

– Ўзимнинг яхшигинам, Гулзор кўчасида турамиз, ҳаммаёқ гул, хоҳлаганингча ҳидлашинг мумкин. Бунинг ҳеч оғир жойи йўқ, – деди эр.

* * *

– Муҳтарам жаноб, сиздан кўп нарсани ўрганса бўлар экан. Мана масалан, хотинингизни ҳамиша “Жонгинам”, “Ёлғизгинам”, “Мушукчам” деб чақирар экансиз. Мен бўлса нуқул исмини айтаман.

– Исмини айтиб чақириш менга ҳам ёқади, аммо... анча йил бўлди нималигини унутиб қўйганман-да...

* * *

– Қани тур, тез кийимингни кий, ёруғ тушмай дала ҳовлига бориб картошка ковлаймиз,– деди ота ўғлига.

– Дадажон, соат энди тўрт бўлди, бизда дала ҳовли йўқ-ку? – кўзларини ишқалаганча сўради ўғил.

– Турақол ўғлим, дала ҳовлимиз йўқ, аммо қишга картошка керак-да, – деди отаси.

* * *

Дафн маросимини бошқараётган киши мусиқачиларга эътироз билдирди:

– Ҳой, мен сизларга неча марта айтганман, дафн маросимида мусиқа чалаётганингизда юзингиз мусибатлироқ кўриниши керак, деб. Лев Моисеевич, бу биринчи навбатда сизга тегишли. Нега энди чапак чалаяпсиз?

– Узр, жаноб, тарелкаларим уйда қолиб кетибди.

* * *

– Доктор, айтишларича мени бешинчи босқич талабаси операция қилар эмиш. Бирор кор-ҳол бўлса, унда нима бўлади?

– Нима бўларди, бу ярамас, яна имтиҳондан йиқилади-да.

* * *

Операциядан кейин врач беморнинг ёнига кириб, унинг аҳволи билан қизиқди.

– Хўш, биродар, касалхона маъмуриятига шикоятингиз борми?

– Эрталабгача аъзои баданим зирқираб оғриб чиқди. Кўз юмганим йўқ. Бунга чидаш қийин.

– Ундай бўлса, бугун кечаси ҳамшира қиз ёнингизда бўлади.

– Э, шундай оғриқда қизга бало борми, – деди бемор афсусланиб.

М.Аҳмедов

тўплаган

“Жаҳон адабиёти” журнали 2019 йил 11-сон