Бахил(лик) – бирон-бир шахснинг ўсиши, обрў-эътибори ошиши, ютуғи ва истеъдодини ичичидан кўра олмасликни ифодаловчи тушунча. Бахил(лик) шахсиятпараст, худбин ва кўнгли қора кишиларга хос хусусият бўлиб, одамлар ўртасидаги ижтимоий-ахлоқий муносабатларга салбий таъсир қилади, уларни бузади, жамиятдаги инсонпарварлик ва адолатга путур етказади, жаҳолатни кучайтиради. Бахил кишилар бошқаларнинг бахтсизлиги, нотинчлиги, муваффақиятсизлигидан мамнун бўлади. Бахиллик халқ оғзаки ижоди намуналари – ҳикоя, эртак ва достонларда ҳам энг ярамас одат сифатида тасвирланган. Қуръони Карим ва ҳадисларда бахиллик ҳаром ишлар ва ярамас хулққа етакловчи иллат сифатида қораланган.

Бахил маънавияти кемтик, бировга ҳеч нарсани раво кўрмайдиган, қизғанчиқ, хасис каби иборалар билан маънодошдир. Ҳадиси шарифда баён этилишича, «Одамларнинг энг ёмони ўз аҳлига бахиллик ва қизғанчиқлик қиладиганидир». Бахил киши ўз хулқи билан Ватаннинг гуллаб-яшнашига, жамиятнинг бойишига, унинг маънавий тараққиётига тўғаноқ бўлади. Бахилликнинг асосида инсоннинг ўзини бошқалар билан таққослаши ётади. Агар бирор кимса ўзини муттасил «Мен ўзгалардан кўра ақллироқман», «Мен доимо ҳақман» деб ўйласа, у ҳолда ўзидан ақлли, бахтли одамларни кўрганда ҳасади келиб, уларга нисбатан бахиллиги ошади.

Бахиллик ҳасад ҳисси асосида юзага келади ва доимо у билан ёнма-ён юради. Ҳасад бу амалга ошмаган бахилликдир. Бахиллик эса кўнгилдаги мавжуд ҳасадни амалга чиқаришдир. Ўзгаларнинг ютуғини кўролмаслик оқибатидаги бахил одамларнинг янги марраларни забт этишига тўғаноқ бўлади, яъни бахил кимса ўзи ҳам янгиликка интилмайди, бошқаларнинг ҳам фаол бўлишига йўл қўймайди. Агар чинакам эркинлик инсоннинг ўз-ўзини бошқариши билан белгиланса, кўнглида ҳиссиётлар устун турадиган ва хулқи ҳислари орқали бошқариладиган одам ҳеч қачон озод ва эркин бўла олмайди. Фақат ўзи ва ўз хулқини бошқариш қобилияти орқалигина инсон ҳақиқий эркинликка ва фаровон ҳаётга эришиши мумкин.