Said Ahmadning bir ajoyib hangomasini ko‘pchilik eslaydi. Voqea rostdan ham bo‘lganmi yoki Said Ahmadning o‘zi to‘qiganmi – bu sirni ustoz dorulbaqoga olib ketdi.

– Bir kuni Shukrullo yonimga keldi, – deb hikoya qilar edi rahmatli. – Kelib, yozgan esdaliklarini o‘qib berdi. Ma’lum bo‘lishicha, Shukrulloning birinchi kitobi chiqqanida otasi o‘qib ko‘rib, o‘g‘lini rosa maqtabdi: “Balli, o‘g‘lim, kitobing manga ma’qul, bundan keyin ham shunday yaxshi yozaver. Kuzda, xazonrez faslida bog‘ kezganmisan? Oyog‘ing ostida yotgan sariq yaproqlar ichidan yong‘oq topib quvonganmisan? Ha, balli, quvongansan! Bu yog‘iga ham shunday qilaver! Har bir so‘zni xazon ostidan topilgan yong‘oqday bitta-bitta terib, faqat mag‘zi to‘qlarini qoldirib, puchlarini nariga itqitib yubor!”

Shukrullo yozganlarini zavq bilan o‘qiyapti, mani esa shayton qitiqlaydi. Axiyri chidolmadim. “Shukrullo, – dedim, – birinchi kitobing chiqqanida emchi otang dunyodan o‘tib ketgan edi-ku?”

Shukrulloning otasi emchilik qilgan, ikkov tengdoshmiz, uzoq qarindoshligi ham bor… Biroq Shukrulloga gapim yoqmadi. Hafsalasi pir bo‘ldi. Lekin yozganlarini ko‘zi qiymadi chog‘i, sekin maslahat so‘radi: “Saidahmad, bo‘masam “Gʻafur Gʻulom aytuvdi” desammikan?”

Har gal memuar o‘qiganimda shu gap yodimga tushadi.

Murod Muhammad Do‘st,

“Toshkentdan maktublar”dan