Қўқон-Яйпан йўналишида йўловчи ташийдиган “Дамас”даман. Ҳали одам тўлмагани учун юргани йўқ. “Дамас”нинг олди ўриндиғида, кўринишидан 55–60 ёшлар чамасидаги амаки ўтирибди.

Мен ўртадаги ўриндиққа жойлашдим. Ёнимга 17-18 ёшлардаги қиз келиб ўтирди.

– Хола, телефонингизнинг вақти борми, онамга телефон қилиб қўймоқчи эдим.

– Бемалол, вақтидан хавотир олманг.

Қиз нега кеч қолганини онасига тушунтириб, хавотир олмаслигини, бироздан кейин етиб боришини айтди.

Олд ўриндиқдаги амаки менга юзланди.

– Қизим, бемалол бўлса, телефонингизда мен ҳам ўғлим билан гаплашиб олсам майлими?

– Бемалол, амаки.

Чўнтагидан четлари йиртилиб, чўнтакда юравериб сарғайиб, кирланиб кетган бир парчагина қоғоз олиб менга узатди.

– Шу номерга териб берасизми? Кейин сал овозини баландлатиб ҳам беринг.

Биринчисида жавоб бўлмади.

– Амаки, телефонни кўтаришмади.

– Катта ўғлим Тошкентда яшайди. Катта ишда ишлайди. Тагида машинасиям бор.

Амаки ўғли ҳақида гапирар экан, кўзлари кулди, овозлари ўзгарди, ўғлидан фахрланиш ҳисси билиниб турарди.

– Телефонимнинг пули тугаган. Уйда антенаям чиқормейди. Баъзан ўғлимнинг овози жуда ёмон эшитилса, баъзан бизнинг овозимиз яхши бормайди. Гаплашмаганимизга 5-6 кун бўлди, яна бир марта териб кўрасмикан-а, қизим. Ё... ишда бўлса безовта қиламанмикан... – дея иккиланиш билан менга қаради.

“Ўғилларини росса соғинибди, ўғли ҳақида гапиргандаёқ билиниб турибди”, – хаёлимдан ўтказдим.

– Нега безовта қиласиз, амаки, ҳозир, мана, яна териб кўрамиз, кўтаришса бўлгани, бемалол гаплашаверасиз.

Хайрият, бу сафар телефонни кўтаришди.

– Ало, эшитаман, ким бу?

– Саиджон, ман, дадангман. Яхшимисан, ўғлим? Невараларим яхшими?

– Ээ, дада, сизмисиз? Тинчликми?

– Ҳаа, тинчлигингни билиб қўяй дегандим. Ўзимизнинг телефонимизнинг пули тугаб қолганди. Манетта битта қизимни телефонидан қиляпман.

– Дада, ишдаман, тинчлик бўлса гапни қисқароқ қилсангизчи, а?! Ҳеч тушунмайсизаканда, а, кундузи ишда бўламан дейман-у сизга!

Шу ерда амакининг ҳолатини ҳам, ўзимнинг ҳолатимни ҳам сизга таърифлаб беролмайман. Менинг ичим шунчалар оғридики...

– Узр, ўғлим, узр. Мейли, тинч бўлсанг бўлди, болам.

Амакининг гапи тугамади, аллақачон каттакон ўғил телефонни қўйиб бўлганди.

Амаки менга қарамай туриб секин телефонни узатди.

– Ўғлимни иши жуда кўп-да. Катта ишда ишлаш қийин-да.

Бу сўзлар амакининг оғзидан шунчалар секин чиқардики, шунчалар аламли йиғи билан чиқардики...

Sherzod OLIMOV